In het begin van de jaren zestig waren de platenhoezen simpel en braaf, dus saai. Een foto van de desbetreffende artiest(e) erop en dat was het, niemand klaagde. In 1967 ontwierp Peter Blake de hoes voor de LP, "Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band" van The Beatles. Dit betekende een doorbraak in de fotografie. Bij de LP, "Magical Mystery Tour", van The Beatles (1967) werd een 24 pagina’s tellend fotoboek in kleur en tekeningen bijgeleverd. Hier waren de fans erg blij mee en het zou een trend worden, vele bands volgden dit voorbeeld. We waren al blij als de songteksten erbij zaten (wat niet altijd het geval was)maar nu werden we verwend met foto’s, tekeningen en informatie over de artiesten en dat allemaal in een platenhoes (soms zelfs een uitklapbare), voor de echte liefhebber van onschatbare waarde.
Vooral in de jaren zeventig werden de platenhoezen steeds mooier, de creativiteit kende geen grenzen en zo leverde men prachtige kunstwerken af die bij de jeugd zeer in de smaak vielen. Diegene die singeltjes en LP’s met deze kunstige hoezen uit de jaren zestig en zeventig in hun bezit hebben kunnen hun geluk niet op, daar er tegenwoordig alleen al voor de hoezen grof geld neergeteld wordt. Op platenbeurzen is er een ware run ontstaan op deze hoezen, maar zowel de hoezen als de singeltjes en LP’s uit de jaren zestig en zeventig worden steeds schaarser, dus de prijzen stijgen tot ongekende hoogte. De gelukkige bezitter lacht in zijn vuistje, zijn of haar collectie zal men nooit op een platenbeurs tegenkomen, het vertegenwoordigd een waarde waar geld niet aan kan tippen !(SeniorPlaza)